Order Orła Białego dla Ojca Franciszka Blachnickiego

W niedzielę, 6 sierpnia br. Prezydent Andrzej Duda odznaczył pośmiertnie ks. Franciszka Blachnickiego Orderem Orła Białego. Order Orła Białego to najwyższy order Rzeczypospolitej, ustanowiony w 1705 r., reaktywowany w 1921 r. Nadawany jest za wyjątkowe zasługi cywilne i wojskowe dla Rzeczypospolitej Polskiej, położone zarówno w czasie pokoju jak i w czasie wojny. Uroczystość odbyła się w Centrum Ruchu Światło–Życie w Krościenku nad Dunajcem.

Z rąk Prezydenta Order odebrali: moderator generalny Ruchu Światło-Życie ks. Marek Sędek i główna odpowiedzialna Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła Urszula Pohl.

Czcigodny sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego duchowieństwa katolickiego w okresie powojennym, założyciel Ruchu Światło-Życie, Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, Unii Kapłanów Chrystusa Sługi i twórca Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, założyciel Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji „Marianum” w Carlsbergu. W 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. W 2015 r. papież Franciszek wydał dekret o heroiczności jego cnót.

W swojej wypowiedzi Prezydent Andrzej Duda podkreślił, że Order Orła Białego jest „odznaczeniem wolnej, suwerennej, niepodległej Rzeczypospolitej” i został nadany ks. Franciszkowi Blachnickiemu za walkę o suwerenną Polskę. Jak podkreślił, Ks. Blachnicki „budował wewnętrzne poczucie wolności, niezależności i głębokiego oparcia na fundamencie dalszym niż jakikolwiek ustrój państwowy”. Prezydent wyraził także nadzieję, że ten Order wesprze od strony państwowej dalsze funkcjonowanie nie tylko Ruchu Światło–Życie, ale i wszystkich inicjatyw społecznych, które tworzył i inspirował ks. Franciszek Blachnicki

Urodził się w dniu 24 marca 1921 r. w Rybniku. Przed wybuchem II wojny światowej był aktywnym uczestnikiem polskiego harcerstwa. Pragnął poświęcić się służbie społecznej i politycznej, poszukiwaniu tego co służy dobru wspólnemu i rozwija Ojczyznę. We wrześniu 1939 r., jako podchorąży Wojska Polskiego, uczestniczył w wojnie obronnej, a następnie podjął działalność konspiracyjną przeciwko niemieckiemu okupantowi. Był przez kilkanaście miesięcy więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. W procesie pokazowym skazany na karę śmierci, przebywał ponad sto dni w celi śmierci w więzieniu katowickim oczekując na wykonanie wyroku. Po tym czasie zamieniono mu wyrok na pobyt w obozach koncentracyjnych i więzieniach niemieckich do końca wojny.

Po zakończeniu II wojny światowej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, a w 1950 r. przyjął święcenia kapłańskie. W czasie swojej działalności kapłańskiej nie bał się podejmować także aktywności wywołującej prześladowania ze strony systemu komunistycznego. Władza komunistyczna podejmowała także liczne akcje dezinformacyjne mające na celu deprecjonowanie ruchu, który tworzył; szykany i inwigilacja miały na celu ograniczenie zasięgu jego oddziaływania na polskie społeczeństwo, a zwłaszcza na młodzież.

W czasach stalinowskich organizował Krucjatę Wstrzemięźliwości, w trosce o wychowanie narodu do trzeźwości i odpowiedzialności. Został uwięziony w 1961 roku na kilka miesięcy, gdy upominał się publicznie o prawa Kościoła, a Centrala Krucjaty została zamknięta przez komunistyczną Służbę Bezpieczeństwa. Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce (13 grudnia 1981r.), gdy pozostał na emigracji w Niemczech, komunistyczna prokuratura wojskowa wydała postanowienie o jego tymczasowym aresztowaniu i zarządziła poszukiwanie listem gończym, zarzucając kapłanowi ,,działalność na szkodę interesów PRL”.

Największym i najbardziej dynamicznym dziełem życia ks. Franciszka Blachnickiego był oazowy Ruch Światło-Życie, w którym wzięło udział ponad dwa miliony osób.

Na emigracji w Calsbergu Czcigodny sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki przeżył ostatnie pięć lat swojego pracowitego życia. W tym czasie na nowo ożywił Ośrodek „Marianum” i ukształtował go jako Centrum Ewangelizacji Ruchu Światło-Życie. Powołał także do istnienia „Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów”, której celem miało być kształtowanie i formacja katolicka działaczy społecznych, upominanie się bez przemocy o prawa narodów do samostanowienia, dyskusja na temat „porządku pojałtańskiego Europy” oraz podejmowanie inicjatyw w perspektywie „postsovieticum”, zbliżającego się upadku imperium komunistycznego. Ksiądz Blachnicki podejmował te inicjatywy z motywacji wiary, zwłaszcza w świetle orędzi Matki Bożej z Fatimy, która wzywała do modlitwy i pokuty w intencji nawrócenia Rosji.

Także na terenie Niemiec komunistyczne służby podejmowały dalszą inwigilację kapłana oraz działania mające na celu osłabianie i destrukcję podejmowanych przezeń przedsięwzięć. Służyła temu także obecność i działalność w najbliższym otoczeniu księdza agentów komunistycznych.

Ostatnie miesiące tego roku ujawniły prawdę o jego śmierci, która nastąpiła w dniu 27 lutego 1987 r., bowiem w marcu br. Instytut Pamięci Narodowej przekazał informację, że ks. Franciszek Blachnicki jest ofiarą komunistycznej zbrodni, a jego śmierć nastąpiła na skutek zabójstwa poprzez podanie ofierze śmiertelnych substancji toksycznych.